Nie powinieneś się martwić jeśli nie dokonałeś jeszcze przełomowego dla kina odkrycia i wciąż zmagasz się z ulepszaniem swojego warsztatu obserwując jak koledzy w twoim wieku odnoszą sukcesy. Może to oznaczać, że jesteś typem Żółwia, który potrzebuje czasu na rozwinięcie swojego potencjału.
Daniel H. Pink - autor znakomicie przyjętej książki o motywacji "Drive" - w jednym ze swych artykułów wspomniał o uwspółcześnionej teorii geniuszu. Za jej autora uchodzi ekonomista David Galenson, który na podstawie analizy karier wielu ludzi zasadniczo podzielił geniuszy na typ utalentowanego za młodu, oraz coraz lepszego z wiekiem. Do pierwszej kategorii zaliczył m.in. Orsona Wellesa, do drugiej zaś Alfreda Hitchocka. Skąd takie rozróżnienie?
Na podstawie analizy długoletnich badań przeprowadzonych przez Davida Galensona zauważono dwa typy ludzi sukcesu. Innowatorzy zwykle na początku swej kariery dokonują przełomu. Tak było w przypadku Wellesa, ale autor wspomina również o takich artystach jak Herman Melville czy Edvard Munch.
Z kolei August Rodin, Alfred Hitchock czy Mark Twain latami doskonalili swój warsztat, by u kresu swych dni stworzyć dzieła życia. Ci Eksperymentatorzy poszukiwali własnej drogi metodą prób i błędów - w przeciwieństwie do Innowatorów, których największe osiągnięcia przypadały na najwcześniejsze lata życia.
Przykłady: w wieku 26 lat Picasso namalował "Damy z Awinionu" a Orson Welles nakręcił "Obywatela Kane'a". Mozart miał 30 lat, gdy stworzył "Wesele Figara" a F. Scott Fitzgerald 29, gdy napisał powieść "Wielki Gatsby". Z kolei twórcy doskonalący swe techniki latami poruszali się w kierunku wzrostu indukcyjnie, stawiając powoli krok po kroku. W wieku 59 lat Ludwig Van Beethoven stworzył "IX Symfonię" a Hitchcock nakręcił "Zawrót głowy". W odróżnieniu od Innowatorów wartość ich dzieł rośnie proporcjonalnie do wieku w jakim je stworzyli, co przedstawia poniższy wykres.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz