Jego komedie to sprawdzony sposób na przyjemne spędzenie czasu, a fani co roku otrzymują w prezencie kolejny film. Twórca dzieł pełnych intelektualnych rozważań niezmordowanie tworzy nowe historie. Po europejskich wojażach tym razem nakręcił film w San Francisco a w obsadzie „Blue Jasmine” znaleźli się Cate Blanchett i Alec Baldwin.
Od pisania dowcipów do pisania życia
Początkowo Allen Konigsberg miał zostać aptekarzem. Przynajmniej taka była wizja jego matki, która – pomimo jego licznych sukcesów - przez całe życie wypominała mu wybór mniej stabilnej kariery. Rekordowa liczba czternastu nominacji do Oskara za najlepszy scenariusz (w tym trzy nagrody) jest w pełni zasłużona. Allen jeszcze zanim nauczył się czytać był w wymyślał na poczekaniu rozmaite historie. Jako nastolatek pisywał dowcipy do prasy, choć z uwagi na dbałość o prywatne życie publikował pod pseudonimem Woody Allen. Jego norma wynosiła 50 żartów dziennie. Wkrótce zarabiał więcej niż jego rodzice i nie musiał się martwić o brak ofert pracy. To wtedy zakupił niemiecką maszynę do pisania na której do dzisiaj pisze kolejne scenariusze. Praca dla teatru i kabaretu pomogła mu doskonalić warsztat i rozwijać karierę komika, ale początkowo strach przed publicznością go paraliżował.
Pomysły na filmy nadal zapisuje na wszystkim co jest pod ręką. Wiele dialogów powstaje w czasie podróży na hotelowej papeterii, a później trafiają do szuflady. Pomysł na film „Koniec z Hollywood” znalazł zapisany na pudełku od zapałek. Wypracowana latami dyscyplina przynosi rezultaty, bo Woody Allen corocznie pracuje nad nowym filmem. Jeśli nie jest w stanie niczego nowego wymyślić - sięga do szuflady z pomysłami, w których przebiera jak w klockach Lego. Twierdzi, że mobilizuje się do pisania, by zdążyć nakręcić film do jesieni, gdyż nie znosi zimowych mrozów. Najwięcej czasu zajmuje mu znalezienie właściwego pomysłu, gdyż samo pisanie trwa zwykle dwa, trzy tygodnie. Przy okazji tego procesu jest w stanie nauczyć się tekstu na pamięć, więc na planie już nie ma potrzeby po niego sięgać. [...]
Średnio po siedmiu tygodniach zdjęć i sześciu montażu Allen wraca do normalnego życia, ale szybko zaczyna się nudzić. Po paru dniach jest już na etapie szukania pomysłu na nowy film. Trudno się dziwić jego efektywności. Doszedł do przekonania, że jako artysta nie zamierza tworzyć wybitnych dzieł – proces robienia filmu tak go kręci, że chce ich robić jak najwięcej. Na każdym etapie pracy – przy scenariuszu, zdjęciach i montażu – trafiają mu się niemiłe niespodzianki. Jednak – jak mówi – gdyby kręcenie filmów było proste, nie byłoby tak wartościowe i… zabawne. [...]
Dobry casting to połowa sukcesu
Wybrani przez niego aktorzy są zapraszani do współudziału w tworzeniu scenariusza i przerobienia swoich dialogów o ile nie wypaczy to intencji scenarzysty. Allen nie ingeruje natomiast za bardzo w ich wykonanie pozwalając na improwizację, choć zdarza mu się dokonywać radykalnych zmian. Montując „Zbrodnie i wykroczenia” uznał, że nie jest zadowolony z efektu. W ten sposób znacząco zmniejszył udział Daryl Hannah a rolę Sean Young zupełnie wyciął z filmu. Krótki występ Alana Aldy w jednej scenie z kolei tak mu się spodobał, że rozbudował jego rolę wprowadzając go do dalszych scen. W przypadku filmu „Wrzesień” kilkoro aktorów było już niedostępnych na dokrętki. Allen musiał zastąpić ich innymi i od nowa nakręcić sceny, w których pojawili się poprzedni aktorzy. [...]
Digital Vision
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz